„Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu" (Wj 33, 20 BT)

Na kartach Starego Testamentu wielokrotnie wyrażony jest pogląd, że nie można zobaczyć Boga i pozostać przy życiu (por. Wj 33, 20). A Ewangelista Jan powie nawet, że jedynym, który Go widział, jest Jezus Chrystus (J 1, 18).

Co to znaczy, że nie można zobaczyć Boga i pozostać przy życiu? Wydaje się, że dużo światła na werset z Księgi Wyjścia rzuca Pieśń z 11 rozdziału Apokalipsy – włączona do brewiarza i odmawiana podczas dzisiejszych Nieszporów:

Dzięki Ci składamy, Panie, Boże wszechmogący, *
który jesteś i który byłeś,
Za to, że objąłeś Twoją wielką władzę *
i zacząłeś królować.
Rozgniewały się narody, †
a gniew Twój nadszedł *
i czas sądu nad umarłymi,
Aby dano zapłatę Twoim sługom, *
prorokom i świętym,
I tym, którzy się boją Twojego imienia, *
małym i wielkim.
Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego *
i władza Jego Pomazańca.
Bo oskarżyciel naszych braci został strącony, *
ten, który dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.
Oni zaś zwyciężyli dzięki krwi Baranka *
i dzięki słowu swojego świadectwa.
I nie umiłowali swego życia, *
lecz śmierć przyjęli.
Dlatego radujcie się, niebiosa, *
razem z waszymi mieszkańcami.

Podkreślone wersety mówią o tych, którzy już zwyciężyli i są w niebie, gdzie oglądają Boga. Interesujące jest uzasadnienie, dlaczego odnieśli zwycięstwo: „Nie umiłowali swego życia, lecz śmierć przyjęli”. „Nie umiłowali swego życia” – to znaczy: umiłowali Boga bardziej niż swoje życie. Trzeba umrzeć (sobie), żeby móc oglądać Boga. Boga może oglądać ten, kto miłuje Go bardziej niż swoje życie.