Hymn o Kościele, Gertrud von le Fort

Głos Kościoła mówi:

W ręku mam jeszcze kwiaty z puszczy,

W moich włosach mam jeszcze rosę z dolin z początków ludzkiej historii.

Mam jeszcze modlitwy, których nasłuchują łany,

Wiem, jak burzę uczynić pobożną, umiem pobłogosławić wodę.

W moim wnętrzu noszę jeszcze tajemnice pustyni, a na głowie szlachetną pajęczynę starodawnych mędrców.

Bo matką jestem wszystkich dzieci tej ziemi; dlaczego ubliżasz mi, świecie, że mogę być wielką jak mój niebieski Ojciec?

Patrz, w moim wnętrzu klęczą narody, o których świat już dawno zapomniał, a z mojej duszy liczni poganie święcą blaskiem Przedwiecznego!

W tajemniczy sposób byłam ukryta w świątyniach ich bóstw i w mądrości przysłów wszystkich ich mędrców.

Byłam na wieżach ich astrologów i przy samotnych kobietach, na które spadł Duch proroctwa.

Byłam tęsknotą wszystkich czasów, byłam światłem wszystkich czasów, jestem pełnią czasów.

Jestem ich wielkim Spoiwem, jestem ich wiekuistą Jednością.

Jestem drogą wszystkich ich dróg: po mnie przechodzą tysiąclecia ku Bogu!

Do Kościoła:

Twój płaszcz utkany jest z purpurowych nici, które nie na ziemi wzięły swój początek.

Twoje czoło ozdabia welon uczyniony z łez naszych aniołów.

Bo nosisz w sobie miłosną troskę o wszystkich zagniewanych na ciebie; nosisz w sobie wielką miłość do wszystkich, którzy cię nienawidzą.

Twój wypoczynek jest zawsze na cierniach, bo myślisz o ich duszach.

Masz tysiąc ran; w nich bierze początek twoje miłosierdzie, błogosławisz wszystkie twoje wrogi.

Ty jeszcze błogosławisz, którzy już nie wiedzą.

Twoją zbiegłą córką jest miłosierdzie świata, który wszystkie ludzkie prawa otrzymał od ciebie, i całą ich ludzką mądrość.

Jesteś ukrytym pismem pod wszystkimi znakami synów tej ziemi;

Jesteś ukrytym strumieniem w głębinach ich wód.

Jesteś tajemniczą siłą ich trwania.

Błądzący nie giną, ponieważ ty jeszcze znasz drogę; a grzesznicy doznają zmiłowania, ponieważ ty jeszcze się modlisz.

Twój sąd jest ostatnią łaską dla zatwardziałych.

Gdybyś zamilkła tylko jeden dzień, zostaliby wymazani,

I gdybyś zasnęła w nocy, już by ich nie było.

Bo dla twojej przyczyny niebiosa nie pozwalają upaść kuli ziemskiej:

Wszyscy, którzy cię przeklinają, żyją dzięki tobie. (Gertrud von le Fort, „Hymnen an die Kirche”, tłumaczenie z niemieckiego własne)